آیا احساس وابستگی را می توان عشق نامید؟

عشق و وابستگی

عشقی که با وابستگی ; به اسارت کشیدن ; احساس مالکیت و داشتن و ;

خودآزاری همراه باشد دیگر عشق نیست.در این وابستگی ; انسان که عشق واقعی در وجود اوست ;

وابستگی به معشوق خود ندارد.

زمانی که شخص ; وابسته است توقع دارد که محبوب و معشوق او دائم در کنارش باشد و ;

می‌خواهد هر لحظه او را کنترل کند.هر لحظه که او را نمی‌بیند ; دلتنگ و بی حوصله می‌شود و ;

از هیچ کس و هیچ چیز دیگر لذت نمی‌برد. دیگر زیبایی های اطراف را نمی‌بیند و آن زمان است که ;

این عشق به جای اینکه به عاشق ; انـگیـزه ; هـدف ; حرکت ; شـادی ; لـذت و حرکـت بدهـد او را ;

بـی حوصله کـرده و روز به روز قـلب و روح او را ضعیـف تر می‌کند.

وابستگی یعنی چسبندگی به معشوق ; کنترل کردن و رها نکردن او و اینکه توقع داشته باشید ;

دائم با او باشید و او را به اسارت و تملّک خود در  آورید. متأسفانه بیشتر افراد وابستگی را با ;

عشق اشتباه می‌گیرند. آنها به محبوب شان وابسته هستند و اسم آن را عشق واقعی می‌گذارند.

عشق ; نتیجه و حاصل بی نیازی است.

عشق دستور نمی‌دهد زیرا بی نیاز است.

عشق آنقدر بزرگ و بی نیاز است که هر رفتاری را هضم می‌کند.

سوزانامک هامون ; در کتاب آرامش یا رهایش به ترجمه‌ی جمال هاشمی می‌گوید ;

عشقی که به صورت تصرّف و تملّک باشد عشق نیست ; بلکه نیاز است و نیاز به یک شخص ;

رفتاری بسیار متفاوت از رفتاری عاشقانه در بردارد.

اگر ما خود را مالک و صاحب معشوق بـدانیم در برابر تغییر و تحول مقاومـت می‌کنیم و ;

سعی در حفظ هر چیز به حالت موجود داریم ; با این عمل یک واقعیت تصنّعی به زندگی خویش می‌بخشیم ;

همه‌ی وقت و نیروی خود را صرف دریافت عشق می‌کنیم و نه ارائه‌ی عشق و ;

از معشوق برای رفع نیازهای خود بهره برداری می‌کنیم.

متـأسفانه خیلی‌ها عاشق واقعـی نیستند آنـها شیفته طـرف مقـابل شان هستند و ;

به اشتباه اسم آن را عشق گذاشته اند.

فرد شیفته به سبب احساس تنهایی اش به دیگران نزدیک می‌شود و از انسانی که در ;

درونش عشق واقعی جریان دارد می‌خواهد محبوبش را از تنهایی درآورد. نه مثل فرد شیفته ;

تنهایی اش را با محبوبش پرکند.

عشق واقعی اساساً یک رابطه دو طرفه و تقریباً برابر است .

عاشق در غیاب معشوق خود می‌تواند و باید بتواند خوب و خوش زندگی کند.

عاشقی که وابسته نیست  وقتی کسی را دوست دارد او را مستقل ارزیـابی می‌کند و ;

می‌داند او ارزش ها ; باورها ; افکار و احساسات مستقل خود را دارد و راضی نیست که معشوق او ;

هویت خود را از دست بدهد و او را همان طور که هست می‌پذیرد و با او مانند اشیا برخورد نمی‌کند و ;
نواقص او را تحمل می‌کند. اگر زمانی به بن بست رسیدند یا از هم دیگر سیر شدند ;

می‌داند در گذشته لحظات خوبی را با هم داشتند پس همدیگر را می‌بخشند و بر مسائل شان غلبه می‌کنند.

وقتی ترس به جای عشق می‌نشیند ; زندگی به یک جهنم تبدیل می‌شود. عاشقی که وابسته نیست ;

ترس از دست دادن معشوق خود را ندارد و لزومی نمی‌بنید که پاهای عشق خود را زنجیر کند و ;

تا همیشه از آن او باشد و بال او را از ترس ; قیچی نمی‌کند؛ بلکه او را آزاد گذاشته و به او انگیزه پرواز می‌دهد.